“ข้าไม่ได้มาพบท่านในฐานะพระราชาผ่านาในฐานะพ่อคนนึงแค่นั้นได้ยินว่าสนมซุกอึย เคยมาขอให้คุณรับองค์ชายยอนอิงเป็นศิษย์และวันนี้ข้าก็มาขอร้องท่านด้วยเช่นกัน”
“องค์ชายยอนอิงก็มาอยู่นี่หลายวันแล้ว ท่านน่าจะมองเห็นความชำนาญและจิตใจของเด็กคนนี้ เด็กที่แสนจะมีค่านี้ ข้าอยากให้เค้ามีอาจารย์ที่ดีที่สุด ข้าถึงได้เดินทางมาเพื่อให้จะขอร้องท่าน ข้ารู้ว่าท่านเป็นคนยังไง ข้าจะไม่ขอให้คุณไปเป็นขุนนางอีก แต่ท่านจะยอมมาเป็นอาจารย์ของเด็กคนนั้นได้รึเปล่า?”
“ถ้าเป็นเรื่องนี้ ขอประทานอภัย พระองค์คงมาเสียเที่ยวแล้วพ่ะย่ะค่ะ” กูซอนกล่าว
พระเจ้าซุกจงถึงกับชะงัก “แต่ท่านยุนฮัก”
“กระหม่อมไร้สามารถ แต่ตัดสินใจว่าจะยอมรับเป็นอาจารย์องค์ชายไปแล้ว” กูซอนบอกพระเจ้าซุกจงยิ้มกว้าง ดีพระทัย
“หะ ท่านยินดีเป็นอาจารย์เค้า ท่านตัดสินใจนานแล้วเหรอ?”
“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมถึงได้ทูลว่าพระองค์ทรงมาเสียเที่ยวแล้ว”
“ฮะ ๆ ๆ เชื่อท่านเลย ฮะ ๆ ๆ”
พระเจ้าซุกจงนำข่าวดีมาบอกกับทงอีและองค์ชายยอนอิงว่าพระองค์ทำให้กูซอนยอมรับองค์ชายเป็นศิษย์แล้ว ทงอีแปลกใจมองพระองค์อย่างคลางแคลงใจ พระเจ้าซุกจงรู้สึกอายจึงรับความจริงว่า พระองค์โม้ว่าเป็นคนทำให้กูซอนรับองค์ชายเป็นศิษย์ แต่ที่จริงแล้วองค์ชายเอาชนะใจกูซอนได้ด้วยตัวเอง
“แต่ถึงยังไงพระราชาออกหน้าทั้งที ต่อหน้ากึมข้าก็ต้องโม้เอาหน้าไว้ก่อนแหละ” พระเจ้าซุกจงยังไม่วายคุยด้วยท่าทีอาย ๆ
“ฝ่าบาท ฮ่า ๆ ๆ” ทงอีหัวเราะชอบใจ
“ฮ่า ๆ ๆ เอ๊ะ นั่น ดูนั่นสิ เฮ้อ ทุกอย่างยังดูเหมือนเดิมเลยนะ เมื่อก่อนเคยมากับเจ้า แต่ตอนนี้ มีลูกมากับเราด้วย หึ ๆ กึม ย่าห์ ไปเถอะ เราไปทางนั้นกัน เจ้ามาดื่มเหล้าเป็นเพื่อให้นกับพ่อหน่อย”
“ฝ่าบาท ดื่มเป็นเพื่อให้นเลยหรือ?”
“ใช่สิ ผู้ชายราษฎรทั่วไป เค้าก็ดื่มเหล้ากับลูกชายไม่ใช่เหรอ”
“แต่ ฝ่าบาท องค์ชายพึ่งเจ็ดชันษานะ เค้ายังเป็นเด็กอยู่เลยนะ”
“โอ๊ะ เสด็จแม่ ไหนบอกว่าอายุเจ็ดขวบก็เป็นชายหนุ่มแล้วไงล่ะ”
“ใช่ ๆ พ่อชายหนุ่มน้อย พ่อชายหนุ่มตัวน้อย เจ้าฉลาดเหมือนใครกันนะเนี่ย” พระราชาสรวลอย่างอารมณ์ดี
“ฝ่าบาท”
“นี่แม่ค้า เหล้ากานึงและก็หนังหมูจานนึง” พระเจ้าซุกจงสั่งอาหาร
องค์ชายยอนอิงแปลกใจมาก “หา เสด็จพ่อก็เสวยของพวกนี้เป็นด้วยเหรอ”
“แน่ๆ ในวังไม่มีให้กินหรอก นี่ รู้มั้ย โชคดีที่ได้แม่เจ้าน่ะ แต่จะว่าไป แม่เจ้าทำให้พ่อได้ทำอะไรแปลก ๆ เยอะ ทั้งได้วิ่งแล้วยังได้ปีนกำแพงอีก” พระเจ้าซุกจงมองทงอีขำ ๆ
“ฝ่าบาทคนปีนกำแพงคือหม่อมฉันเพคะ”
“เสด็จพ่อเคยบอก ว่าตอนเด็กท่านปีนกำแพงเก่งมาก” องค์ชายยอนอิงหันไปถามทงอี
“ใช่แล้ว” พระเจ้าซุกจงตรัสชดเชย
“ตายแล้ว เสด็จพ่อขี้โม้ที่สุดเลย กึม ความจริงแล้วเป็นอย่างงี้ต่างหาก…” ทงอีพยายามจะแก้ตัว แต่พระเจ้าซุกจงห้ามไว้แบบขำ ๆ “เฮ้ ๆ ดูนั่น ๆ ๆ เงียบไว้ ไม่ต้องพูดแล้ว นี่คือคำสั่ง”
“เวลาอย่างงี้ใครจะไปสนเพคะฝ่าบาทที่จริงแล้ว แม่ต่างหากที่เป็นคนปีนกำแพง” ทงอีรีบบอก
“ดูสิว่าแม่เจ้าขี้โม้เพียงใด ฮ่า ๆ ๆ” พระเจ้าซุกจงหัวเราะชอบใจ